ibtida

is. <ər.> Başlanğıc, ilk, əvvəl (intiha ziddi.) Ayın ibtidası. – İnsan, ömrünün ibtidasından intihasına qədər möhtacdır təhsili-ülumə. H. Z.. <Şeyx Sənan:> Bir səfərdir bu, adəta, məchul; Qayə məchul, ibtida məchul. . . H. C.. <Murad> bu məqsədlə 1921-ci ilin ibtidasında Bakıdan çıxmış(dı). S. H.. // sif. İlk, birinci. Sonanın ibtida müəlliməsi nəhayətdə ağıllı və pedaqoji elminə qabil bir arvad idi. N. N.. // zərf Əvvəlcə, ən əvvəl, ibtidada. İbtida ustaddan dərsim alanda; Oxuyub yetişdim, ay sinə-sinə. A. Ə.. İbtida etmək (qılmaq) – başlamaq. İbtida eyləyib girdim meydana; Aşıqlar ustadı, görün handadı? Qur..